Ana Menü
Tarih 3 Temmuz 1993. Bir öğleden sonrası. Çalışma masamdayım. Önümde karikatürlerim var. Çevre konulu bir yarışma için bir şeyler çizmeye uğraşıyorum. Aklımdan belki 10000 yıl öncesi bir dünyanın nasıl temiz olabileceğini geçiyor. Şimdilerde ise temiz bir dünyayı düşünmek giderek zorlaşıyor. Bir yandan karikatürü çizmeye çalışırken bir yandan da düşünceler uçuşuyor kafamda. Aydınlıklar, nasıl da yorgun düşüyor karanlıkların karşısında. Bir kaç çizgi aydınlığa yol açar mı acaba.
İki gündür olan biten geçiyor aklımdan. Üzüntüm çoğalıyor. Bir ara masamdan kalkarak balkona doğru yürüdüm. Açık olan balkon kapısındaki tülü aralayarak kapıya yaslandım. Dışarıya göz gezdirdim. Herşey nasıl da dingin görünüyordu. Radyoda neşeli bir şarkı çalmaya başladı. Kimi insanlar tam karşımızdaki büfenin önünde ellerindeki gazozlarla serinlemeye çalışıyorlar. Hava çok sıcak. Soğuk bir şeyler iyi gelir. Bir taksi şöförü öfkeyle korna çalıdı yayalara, neden bu dünyada varsınız dercesine. Mini etekli bir kız köpeğini gezdiriyor salınarak. Bir kapıcı geleni geçeni süzüyor bezgin bezgin. Bir araba parketti az ilerde. Sürücüsü boş bir park yeri bulabilmenin tadını çıkarır bir görünümde arabasını kitleyip seyirtti gitti. Çığlık çığlığa top oynuyor çocuklar, apartmanın önündeki bir kaç metre karelik zavallı bir boşlukta. Karşı balkondaki bir hanım kar gibi bembeyaz çamaşırları iplere asmaya çalışıyor. Belediye otobüsü homurtuyla geçip gitti. Herşey nasıl da dingin görünüyor. Bu nasıl bir sakinlikti. Acaba kimsenin haberi mi yoktu iki gündür olup bitenlerden. Bilmiyor olabilirler miydi? Yoksa biliyorlar da aldırış mı etmiyorlardı?
Usuldan bir esinti tül perdeyi sokağa doğru salındırdı. Sokağın sakinliğine son bir göz gezdirdim. İçeri girdim.