Ana Menü
Çok insanı hüzünlendirir trenler. Kimi bilinir kimi bilinmez, nice öykülerden süzülmüş gelmiştir bu hüzünler. Evet trenler sanki hüzün yüklüdür ama tren garlarındaki bekleme salonları da öyledir. Hüzün doludur. Ne zaman tren beklesem bekleme salonlarında, yine hüzüne boğulurum. Şu anda da bir garın bekleme salonundayım. Gece yarısı olmak üzere. Sert koltuklarda trenin kalkış saatini bekliyorum. Aklımdan gelip geçenler birbirleriyle yarışıyor.
Hayaletlere benziyor trenlerini bekleyen bir kaç yolcu. Anlamsız ağır aydınlatma ışıklarının altında, sessiz siluetleriyle dekor gibiler bekleme salonunda. Kapıya kadar başka bir dünyadayken daha adımımı atar atmaz bir parçasına dönüştüm sanki bu bekleme salonunun. Ben de bir hayalet mi oldum acaba. Belki de oldum. Ya da hep mi öyleydim? Kim bilir?
Yaşamak birden ağırlaşır bu salonlarda. Tavandan sarkan, sarara sarara yok olup gidecekmiş duygusu veren lambaların ölgün ışıkları ne kadar uğraşsa da bir türlü aydınlatamaz döşemeyi, koltukları, insanları. Giderek artar sanki salonun ağırlığı, solgunluğu.
Zaman geçmez bu bekleme salonlarında. Saniyeler tik,tak,tik,tak... yerine, tiiik, taaak,tiiik, taaak... diye ilerliyor gibidir. Bazen bir o yana bir bu yana birileri sessizce yürüyüp geçerler. Duyamazsınız ayak seslerini. Yere basmıyor gibidirler. Sonra düşünürsünüz geçip gideni. Çok çabuk silikleşir gider aklınızdaki resim. Sanki kimseyi görmemiş gibi olursunuz.
Perondaki trenler hiç bir yere gitmeyeceklermiş gibi duruyorlar. Hep merak etmişimdir. Bekleme salonında dekor gibi duran, ayaklarından, valizlerinden sanki salona prangalanmış insanların, geçmeyen zamanın sonunda, hiç bir yere gitmeyecekmiş gibi duran bu trenlerle, gitmek istedikleri yerlere varıyorlar mı?.
Nasıl geldim bilmiyorum ama şimdi trendeyim. Birazdan içine dalacağı karanlığın kıyısında duran bir trende. Aklımda uçuşup duran düşüncelerden olsa gerek nasıl bindim hatırlamıyorum. Başımı cama yasladım. Gözlerimi kapattım. Düşünmeye devam ediyorum.