Ana Menü
Coşku içerisindedir insan yola koyulurken. Ne yorgunluk vardır, ne yılgınlık. Kolunda, bacağında, aklında, yüreğinde sanki bitmeyecek bir güç var gibidir. Nasıl yol alındığını, yolun nasıl geçtiğini farketmez insan bu güçle. Koyulunur yola. Yol alınmaya başlanır. Geçmeye başlar zaman, yavaş yavaş. Derken yol yarılanır. Nasıl olur bilinmez. Farkına varmaya başlar birden insan, yolun yarılanmaya başladığının ya da yarılandığının. Farkına varır yorgunluklarının, bacaklarındaki ağrıların. Dönüp geriye bakar. Düşünür bir yandan aldığı yolu , bir yandan sarar aklını düşünceler. Bir daha farkeder yorgunluğunu. Dinlenmek ister o an. Oturur yolun kıyısına. Belki de, yaslanır bir ağaca. Soluklanır biraz. Bir yudum su içilir. Kapanır gözler yavaştan. Belki de bir yudum uyku.
Nasıl da geçmiştir onca zaman. Nasıl alınmıştır onca yol. Neler geçer insanın aklından. Koluna bacağına takılan çalılar, üstünden atladığı taşlar, tırmandığı tepeler, geçtiği nehirler, esen rüzgarlar, bazen de fırtınalar. Şöyle bir bakar insan, tüm bunlara, olanlara. Bu yol doğru yol mudur acaba. Hayal meyal, anımsamalar. Yolların başındayken daha, o yol, bu yol, bakınmalar. Düşünceler, keşkeler, ahlar, vahlar. Yolun kalanına bakmalar.
Ne yapmalı ki acaba. Aynı yola koyulmak mı, ya da yolu bırakmak mı? Kollarda çizikler, bacaklarda ağrılar. O yan, bu yan, şu yan, yollar, yollar, yollar. Geçiyor gibi zaman. Toplamak gerek gücü. Görmeye çalışmak gerek yolları, hatta o yolların ardını. Tutmalı yollardan birini ya da aynı yolu. Almak gerek kararı. Gökyüzünün mavisi, bulutların beyazı, dost serçenin şarkıları. Hadi be arkadaşım, uzatma şu molayı. Bir an önce al kararı.