Ana Menü
Kızılay'da çiçekcilerin önünden geçiyorum. Çiçekçilerdeki renk cümbüşü göz alıcı doğrusu. Yan yana duran çiçekçi dükkanların her birinden başka başka renkler sokağa taşmış durumda. Hepsinin önünde hummalı bir hareketlilik var. Çiçekçiler hızlı hızlı müşterilerine çiçek yetiştirmeye çalışıyorlar. Özellikle kırmızı gülleri. Bu hummalı kalabalık ve telaş neden derseniz, sevgililer günü de ondan.
Ben kendime bir demet Nergis aldım. Çok severim Nergisleri. Çiçeklerin içinde ayrı bir yeri vardır benim için. Nergis çiçeğimi ceketimin iç cebine tam kalbimin üzerine dikkatle yerleştirdim. Ceketimi kapatıp yakalarını boynumun etrafına yasladım. Kendimi iyi hissettim. Bir gün siz de yapmayı deneyin aynısını. Ne demek istediğimi ve neler yaşanabileceğini anlayacaksınızdır.
Ellerimi ceplerime koydum. Yürümeye koyuldum öylesine. Yol boyunca çiçekçilerin önlerindeki kalabalıktan geçmeye çalıştım. Bir yandan yürürken bir yandan da düşüncelere daldım. Bizim milletimiz şu sevgililer gününde sevdiklerine çiçek almaya çalışırlarken ki çabalarının, gayretlerinin, heyecanlarının çeyreğini normal günlerde ortaya koysalar, uzayı fethetmezler miydi?
Koca bir yıl boyunca aynı sokaklardaki belki de aynı insanlar, günlerini çiçeksiz geçir miyorlar mıydı? Her hangi bir günde ellerinde çiçek olan birini hangi sıklıkta görebiliyoruz ki? N'oluyordu da sevgililer günü gelince bu insanlar krize tutulmuş gibi çiçek peşinde koşmaya çalışıyorlardı.
Bir yandan yürürken bir yandan da kalabalıktakileri izledim. Yüzlerindeki ifadeleri ve beden dillerini anlamaya çalıştım. Giyimler, kuşamlar, davranışlar, yüzler, bakışlar birbirine benziyordu. Güller ise hep aynı idi sanki.
Dışardan nasıl göründükleri, hiç akıllarından geçmiş miydi acaba? Hallerinden duydukları memnuniyet nasıldı, ne ölçüdeydi? Sorsam hangi samimiyette ve hangi sıcaklıkta yanıtlar alırdım? Hissettikleri ve anlatacakları nasıl olurdu?
Yürümeye devam ederken düşünmeyi de sürdürdüm. Dünyada düştükleri tuzaklarda kendini iyi hisseden başka canlılar da var mıydı acaba?