Ana Menü
Nedenini fazla irdelemeden ve bilmeden çocuklulğumdan beri şöyle düşünürdüm hep. '' Dünya türlü zorluklarla, hatta tehlikelerle dolu. Yaşaması kolay değil. İnsanın tek başına üstesinden gelmesi belki olabilir ama çok yıpratıcı olur. Bu nedenle yaşamak ancak insanın sevdiği biri ile birlikte başarılabilecektir. ''
İki kişi her gün dışarı çıkar. Yaşam mücadelesi verir. Hatta savaşır. Akşam olduğunda geri dönülür. Yardımlaşınır. Yaralar sarılır. Yemekler yenir. Dinlenilir. Güç kazanılır. Moraller tazelenir. Durumlar değerlendirilir. Ertesi gün için planlar yapılır. Sabah olduğunda yeniden çıkılır yaşam mücadelesine. Hayat böyle sürer gider.
Yaşam savaşı verilen alan çok geniştir. Geri gelinen yer ise bellidir, insanın evidir. Ev çok önemlidir. Sıcaktır. Güven doludur. Tehlikelerden uzaktır. Rahatça gözünü kapatıp uykuya dalabilirsin. Ama bunun için önce bir ev kurmak gereklidir. Gelgelelim ev bu. Öyle kolay kurulmaz.
Bir kaleye benzetirim ben evi. Her bir taşını sevgiyle sırtımıza vurup, duvarlarını öreceğimiz bir kale. Kimbilir kaç zamanda kurulabilecek bir kale. Ağırdır kale taşları. Hem kolay bulunmaz hem de uzaktadır çoklukla. Kolay taşınmaz. Kolay yığılmaz. Kalenin her bir taşını birbirine tutturan harç ise '' Sevgi '' dir. Sevgi olmadan taş getirilmez. Getirilse bile taş birbirini tutmaz. Yel olur, sel olur. Yıkılıverir gider, kalenin taşları. Sevgiyle örülmüş bir kale ise yıkılmaz. Sevgi oldukça, giderek sağlamlaşır kalenin taşları, duvarları. Yıkılmaz olur.
İnsanın bir sevdiği olmalı. Bir de sevdiği ile yapacağı bir kalesi.