Ana Menü
Seymenler Parkındayım. İşten çıkıp eve geldikten sonra bisikletime atladığım gibi parka geldim. Öyle çabucak değil tabii ki. Yorucu ve uzun bir yol aldı parka gelişim. Sürekli yokuş tırmanmak gerekiyor evden parka kadar. Yorucu olsa da seviyorum bu yokuş tırmanmaları, parka gelişleri. Parka gelir gelmez her zaman yanına uzandığım ağacımın yanına seğirttim. Bisikletimi yere bırakıp çimlere uzandım. Gözlerim gökyüzünde dinlenmeye çalıştım. Masmavi gökyüzünün yanında gözümün ucuna sağımdaki solumdaki çimler, etraftaki bir kaç ağaç takılıyordu. İnsan çimlere uzandığında başka bir şey görmüyor ki.
Onca güzelliğin içerisinde çimlere uzanmış yorgunluğumu atmaya çalışırken, gökyüzünün derinliklerine daldı gözlerim. Gökyüzünün maviliğinde hayallere dalıp gitmeye hazırlanıyordum ki, hiç birimizin görmediği ama 90 saniyede bir üzerimizden geçtiğini bildiğim uydular takıldı aklıma. Memleket meseleleri doldurdu düşüncelerimi. Hayaller yok oldu birden. Durgunlaştım. Canım sıkıldı. Biraz daha dinlendikten sonra bisikletime atladım, eve döndüm.