Ana Menü
Düşler kurardım küçük bir çocukken. Kurarım ama, bilmezdim aslında düşler içerisinde yaşadığımı. Bilmezdim, yepyeni kırbacımla ucu sivri topacımı çevirmenin, bir düş olduğunu. Bilmezdim düş olduğunu, çukulata kağıdının yaldızını tahta kılıcıma sarmanın. Daha ne düşler vardı içinde yaşadığım, meğer düşmüş bilmediğim. Renkli kağıtlardan uçurtmalar yapardım. Süzülürlerdi nazlı nazlı gökyüzünün mavisinde, oynaşırlardı rüzgarlarla bir oraya bir buraya, sallayarak püskülünü. Öttürümdüm taze kavak dalından, yaptığım düdüğümü.
Sanırdım bir çırpıda aşar giderim dağları, ne zaman ödünç alsam komşumuzdan bisikleti. Uzanırdım çimenlere, her yanım papatyalar. Gözlerim gökyüzünde, dalar giderdim bulutlara. Ne ararsam bulurdum bulutların kıvrımlarında. Ya misketlerim? Görmeye çalışırdım içinden ışıkları, ayırmazdım yanımdan rengarenk misketleri. Ne zaman geçsem sinemanın yolundan, kalakalırdım öylece film afişlerin önünde. Her birinde macera, her birinde heyecan. Hafta sonu oldu mu, geldi yeni sayısı, sanki yollar bir çağrı, mahallenin kitapçısı. Koşa koşa giderdim, çekinerek girerdim. Bir elime aldım mı okumadan dünyalar,kitaplar, dergiler, çizgi romanlar. Yerler tahta, sıralar tahta, duvarda kara tahta, unutulmaz kolayca okuldaki günlerim. Hatırlarım kokusunu kalemlerin silgilerin.
Büyüyünce anladım ki düş gibiydi çocukluğum.